Στόχος μου, με αυτή την ανοιχτή επιστολή προς όλους εσάς, είναι να μοιραστώ μαζί σας τον πόνο, την πικρία, την απογοήτευση και την υποτίμηση που βιώνουν τα υπέρβαρα παιδιά και οι υπέρβαροι έφηβοι. Δουλεύοντας θεραπευτικά με εφήβους που έχουν πρόβλημα με το βάρος τους έχω ακούσει τρομακτικές ιστορίες παρενόχλησης σε ό,τι αφορά το βάρος και το σώμα τους. Πολλές φορές τα άλλα παιδιά φέρονται σκληρά, κοροϊδεύοντας, βρίζοντας και αποκλείοντας από την παρέα τους τα παχουλά παιδιά. Γίνονται συχνά εύκολος στόχος, και τις περισσότερες φορές φεύγουν με σκυμμένο το κεφάλι κλαίγοντας. Πιστεύουν ότι δεν είναι αποδεκτά, ότι όλοι τα απορρίπτουν και ότι κανένας δεν τα καταλαβαίνει. Κατά συνέπεια νιώθουν ότι είναι άσχημα και ανίκανα αφού δεν μπορούν να είναι λεπτά.

Αυτό ακριβώς συνέβαινε με τη Λυδία όταν άρχισε να εμφανίζει πρόβλημα με το βάρος της, μετά τα 8. Τώρα είναι 16 και παλεύει να πιστέψει στον εαυτό της. Σε όλο το γυμνάσιο ζούσε μία κόλαση που μόνο η ίδια τη γνώριζε. Δεν έβγαινε στα διαλλείματα, τα παιδιά τη φώναζαν χοντρή και κυρίως τα αγόρια της μιλούσαν χυδαία. Στα πάρτι της δεν πατούσαν οι συμμαθητές της. Φυσικά, οι επιδόσεις της Λυδίας ήταν χαμηλές και δεν άξιζε τίποτα αφού τη θεωρούσαν ασχημόπαπο. Έτσι ο πόνος έφερνε πόνο και η Λυδία άρχισε να χαρακώνεται για να εκτονώνει την ένταση που βίωνε από τον αποκλεισμό και την παρενόχληση. Παράλληλα αναζητούσε διέξοδο στη μοναξιά της, έβγαινε έξω μόνη της ή περνούσε αμέτρητες ώρες κλαίγοντας στο δωμάτιο της. Πίστευε ότι δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα, κανένα αγόρι δεν την κοίταζε, η μόνη διέξοδος ήταν το face book και το msn εκεί που κανένας δεν μπορούσε να τη δει και να την κρίνει, αλλά εντέλει απογοήτευση και από εκεί. Στο τέλος της Α΄ λυκείου ζήτησε από τους γονείς της να της αλλάξουν σχολείο, δεν ήθελε να την ξέρει κανένας, ήλπιζε ότι δεν θα ξαναζούσε το ίδιο σκηνικό.

Την συνάντησα μετά από την αλλαγή του σχολείου. Μια πανέμορφη, ζουμερή και γλυκιά έφηβη με μεγάλη ευαισθησία, αλλά πολύ πικραμένη από τους άλλους. Η αυτό-τιμωρία της ήταν η πολλή τροφή και φυσικά η αυτοκαταστροφή, πολλά κοψίματα στα χέρια. Το θέμα του bullying βγήκε στην επιφάνεια από τις πρώτες συνεδρίες και την έπεισα να μιλήσει με τους γονείς της γι’ αυτό. Στην επόμενη παρενόχληση για το σώμα της, παρενέβησαν οι γονείς της άμεσα. Η Λυδία δυνάμωσε και αντιστεκόταν στο bullying. Τώρα έχει νέους φίλους, φοβάται λιγότερο και αρχίζει να πιστεύει στον εαυτό της και να κάνει όνειρα ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Η ιστορία της Λυδίας μας δίνει πολλά μαθήματα. Ένα από αυτά είναι ότι οι μεγάλοι συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούν ενισχύουν τη χαμηλή αυτό-εκτίμηση και την αρνητική εικόνα σώματος των υπέρβαρων παιδιών τους. Δυστυχώς, υπάρχει η πεποίθηση ότι ένα παχουλό παιδί είναι πολύ αδύναμο καθώς δεν μπορεί να ελέγξει την τροφή του. “Δεν θέλεις να αδυνατίσεις” τους λένε ή, “κλείσε το στόμα σου και μην τρως”. Αλίμονο αν η παχυσαρκία ήταν μόνο θέμα αυτό-πειθαρχίας. Δεν μπορούμε να χρεώνουμε σε ένα παιδί που γίνεται παχύσαρκο όταν η μαμά του, του σερβίρει σε μεγάλο πιάτο και μαγειρεύει συνεχώς εύκολα και γρήγορα φαγητά, ή όταν του κρύβει τις σοκολάτες μέσα στο σπίτι και μετά βλέπει όλους τους άλλους να τρώνε σοκολάτα στο σαλόνι. Δεν τα ρωτάμε καν τι συμβαίνει στο σχολείο με τους συμμαθητές τους. Έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν θέλουν να πάνε σχολείο; γιατί δεν έρχονται φίλοι τους στο σπίτι; γιατί δεν τα καλούν σε πάρτι;

Δυστυχώς τα παιδιά που δέχονται bullying στο σχολείο για το βάρος τους δεν το λένε στους γονείς τους επειδή απλά ντρέπονται γι’ αυτό και ταυτόχρονα δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τους γονείς τους που προσπαθούν για το καλύτερο. Έτσι μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι δεν είναι επαρκή, άξια να αγαπηθούν επειδή είναι παχιά και άσχημα. Αν δεν είναι λεπτά δεν είναι και φυσιολογικά και δεν αξίζουν την επιβεβαίωση των άλλων. Έτσι η μόνη λύση είναι η δίαιτα και η μόνιμη ενασχόληση με την τροφή και το σώμα. Η ζυγαριά αρχίζει να καθορίζει πόσο σημαντικός – ή μπορεί να είναι ως ενήλικας. Κατά συνέπεια δημιουργούμε παιδιά εμμονικά με το σώμα, με πληγωμένη αυτό-εκτίμηση. Ο κοινωνικός αποκλεισμός οδηγεί σε μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες, καθιστώντας τα αδύναμα να σταθούν σε μια παρέα, να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει γιατί είναι παχύσαρκα. Απλά κλείνουν το στόμα και δεν μιλούν γιατί πιστεύουν ότι δεν τα εκτιμούν και μοναδική τους ικανοποίηση μετά από αυτό είναι να στραφούν στην τροφή.

Ας σταματήσουν τα σχόλια και οι αποδοκιμασίες σε αυτά τα παιδιά. Ας τους δείξουμε ότι τα αγαπάμε, τα εκτιμάμε για αυτό που πραγματικά είναι. Ας τα βοηθήσουμε να πιστέψουν ότι αξίζουν και ότι είναι μοναδικά. Ας τα ακούσουμε ουσιαστικά, χωρίς επίκριση και αρνητικά σχόλια. Έχει έρθει η ώρα να στηρίξουμε αλλιώς αυτά τα παιδιά, για να μην γίνουν δυστυχισμένοι παχύσαρκοι ενήλικες.

Μαρία Τσιάκα

Διευθύντρια ΕΚΔΔ

 

Σχολιάστε

Your email address will not be published. Required fields are marked *