[popeye] Σήμερα είδα 4 οικογένειες η μια με νευρική ανορεξία και οι άλλες 3 με νευρική βουλιμία. Όλες με ένα κοινό αίτημα να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει, γιατί τα παιδιά τους αντιδρούν δεν τρώνε, δεν ζουν, δεν υπάρχουν. Φταίμε εμείς τι κάνουμε λάθος, μας δουλεύουν;

Τίποτα από τα δυο. Όλοι αυτοί οι γονείς δυσκολεύονται να δεχθούν ότι ο υποσιτισμός και η υποθρεψία έχουν πλήξει σημαντικές λειτουργίες του εγκεφάλου. Με ρωτούσαν, μα δεν το κάνουν για πολύ καιρό και δυστυχώς τα παιδιά τους είναι πάνω από 4 χρόνια σε αυτή την κατάσταση. Εξηγώντας λοιπόν ότι η πλαστικότητα του εγκέφαλου πλήττεται και από την ασητεία αλλά και από τις εκκαθαριστικές μεθόδους της βουλιμίας, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.

Το γνωστικό μέρος καθορίζεται πλέον από τις εμμονές, τον φόβο αλλαγής που μπορεί είτε να αφορά την τροφή είτε άλλες επιλογές στην προσωπική και επαγγελματικά ζωή. Πόση ενέργεια ξοδεύεται γύρω από την τροφή και το σώμα. Άπειρη, οι περισσότερες επιλέγουν δουλείες που έχουν να κάνουν είτε με την τροφή είτε με το σώμα. Μου λένε πόσο χρόνο έχασαν μέσα στην ασθένεια.

Ναι είναι ΑΣΘΕΝΕΙΑ και μάλιστα αρκετά σοβαρή, οι οικογένειες δεν χρειάζεται να ντρέπονται για αυτό, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!!! Μην ντρέπεστε γι αυτό που συμβαίνει επειδή μπορεί να αποβεί μοιραίο για εκείνες που υποφέρουν, παλεύουν και ελπίζουν να αναρρώσουν για να ζήσουν επιτέλους αυτό που τους αξίζει…την ίδια τους την ύπαρξη.

Ενημερωθείτε, προσπαθήστε και προπάντων να μην εθελοτυφλείτε.

Mαρία Τσιάκα