Κάποιες νύκτες δεν είναι ίδιες με τις υπόλοιπες, ούτε όλοι οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται τις νύκτες με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι επιθυμούν να ξεκουραστούν και άλλοι να εκτονωθούν.

Οι βραδινές ώρες σχεδόν πάντα μας επιτρέπουν να κάνουμε πράγματα χωρίς να εκθέτουμε τον εαυτό μας στο «φως» της μέρας και στην κριτική των άλλων. Εκείνες τις στιγμές επιτρέπεται να χαθεί ο έλεγχος της δίαιτας, της στέρησης της τροφής, αφού κανένας δεν πρόκειται να το σχολιάσει ή να το επικρίνει. Όταν οι άλλοι δεν μας παρατηρούν, τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σπάσουμε τα απαγορευτικά όρια και να εκτονώσουμε την πιεσμένη ενέργεια μας με το φαγητό.

Η νυκτερινή υπερφαγία εμφανίζεται συνήθως στα άτομα που έχουν μία αρκετά ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό και κυρίως δεν μπορούν να απολαύσουν το φαγητό χωρίς ενοχές, Επειδή το φαγητό έχει σημαντικό νόημα για εκείνους σε σημείο εξαρτητικό, δηλαδή «μου κάνει κακό αλλά εγώ το χρειάζομαι για να μπορώ να αντέχω τις δυσκολίες της ζωής, τα προβλήματά μου, για να μην βλέπω αυτά που με ενοχλούν, με πληγώνουν, με θυμώνουν και με ματαιώνουν». Χρησιμοποιούν ασυνείδητα το φαγητό ως μέσο μετατόπισης και μετάθεσης των σημαντικών οδυνηρών συναισθημάτων τους. Το φαγητό λειτουργεί ταυτόχρονα με δύο ρόλους, εκείνο του λυτρωτή και του αυτό του τιμωρού.

Οι περιπτώσεις που αποσυμπιέζονται μέσα από τις βραδινές ή τις μεταμεσονύκτιες εξορμήσεις είναι οι ακόλουθες τρεις:

1. Η πρώτη αφορά γυναίκες που έχουν νευρική ανορεξία. Επιτρέπουν στον εαυτό τους να χάσουν στοιχειωδώς τον έλεγχο της πείνας τους αργά το βράδυ κυρίως, για να μην δώσουν τη χαρά στους γονείς τους ότι τρώνε. Μπορούν να φάνε ανενόχλητα το παραμικρό. Επευφημισμός και θετικό σχόλιο «άντε μπράβο τρως παιδί μου» για εκείνες βέβαια εκλαμβάνεται ως αρνητικό γιατί απλούστατα δεν κατάφεραν να ελέγξουν την πείνα τους.
2. Η δεύτερη περίπτωση αφορά γυναίκες που έχουν νευρική βουλιμία και ταλαιπωρούνται συνεχώς από την απώλεια ελέγχου του φαγητού. Το βράδυ συνήθως είναι ο καταλληλότερος χρόνος να επιδοθούν σε βουλιμικά επεισόδια που συνδέονται κάποιες φορές από εμετούς «κάθαρσης». Εκείνη τη στιγμή μπορούν να καταναλώσουν όση τροφή έχουν αγοράσει ή βρει χωρίς να ακούνε τους άλλους να λένε «πάλι τρως, είπες ότι θα προσέχεις, πάλι θα παχύνεις», ή «πάλι έκανες εμετό, θα καταστραφείς».
3. Η τρίτη και τελευταία περίπτωση είναι εκείνοι που έχουν χρόνιο πρόβλημα παχυσαρκίας με συνεχή αυξομείωση βάρους και πάσχουν από αδηφαγική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από έντονες βουλιμικές κρίσεις, και συνοδεύονται από συναισθήματα ενοχών, απαξίωσης, ντροπής, κοινωνικής απόσυρσης και κατάθλιψης. Το φαινόμενο της νυκτερινής υπερφαγίας λειτουργεί και σε αυτή τη περίπτωση αρχικά ως απώλεια ελέγχου της δίαιτας, και στη συνέχεια ως αποφυγή επίκρισης και απαξίωσης από τους άλλους. Επειδή το συναίσθημα της ντροπής είναι πολύ πιο έντονο σε αυτά τα άτομα, η βραδινή κατανάλωση του φαγητού λειτουργεί ως όαση από τη φοβερή επίκριση και το στιγματισμό που δέχονται καθημερινά στη ζωή τους.

Κλείνοντας θεωρώ ότι τη νύχτα ενώ όλοι ησυχάζουν, οι καρδιές αυτών των ανθρώπων ανακουφίζονται προσωρινά με την «άσκοπη» για εμάς τους άλλους κατανάλωση τροφής. Αλλά για εκείνους είναι το ισχυρό όπλο ενάντια σε όλα εκείνα που τους ταλαιπωρούν και τους βασανίζουν.

Μαρία Τσιάκα

Σχολιάστε

Your email address will not be published. Required fields are marked *