Αθήνα — Αγχος, στρες και κατάθλιψη είναι τα συναισθήματα που βιώνουν οι συγγενείς που φροντίζουν άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές. Μάλιστα οι πατεράδες εμφανίζουν τάση για υψηλότερο stress και κατάθλιψη.Τα παραπάνω προκύπτουν από πιλοτική έρευνα που διεξήχθη από το Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών με τη συνεργασία της Δρ Τζάνετ Τρέζορ από το Ινστιτούτο Ψυχιατρικής του Βασιλικού Κολεγίου του Λονδίνου, με θέμα τη διερεύνηση του άγχους και της κατάθλιψης καθώς και της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων των οικογενειών που φροντίζουν και στηρίζουν άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές (Δ.Δ.) στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα το 38,4% έχει έντονο στρες, το 32,4% έχει υψηλό άγχος και το 49,5% εμφανίζει από ήπια μέχρι πιο σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης.

Εκτιμήσεις ανεβάζουν τους πάσχοντες στην Ελλάδα από νευρική ανορεξία, στο 0,6-1,0% του πληθυσμού και από βουλιμία στο 2,5%-5%. Σύμφωνα με την διευθύντρια του Κέντρου Μαρία Τσιάκα η έρευνα έδειξε πως οι μπαμπάδες και οι σύζυγοι ανταποκρίνονται περισσότερο σε σχέση με τις μητέρες όταν η κόρη ή η σύζυγος αναζητά επιβεβαίωση στα ακόλουθα: αν δείχνει παχιά στα συγκεκριμένα ρούχα, αν θα παχύνει με αυτά που τρώει, αν είναι ασφαλές ή αποδεκτό να φάει συγκεκριμένες τροφές, ενώ εμμένει σε επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που αφορούν το σώμα της.

Με αφορμή την διοργάνωση ειδικής ημερίδας για το θέμα των διατροφικών διαταραχών με την συμμετοχή της Δρ Τρέζορ, το Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου, η κ. Τσιάκα, ανέφερε πως στην ελληνική οικογένεια τα μέλη της παραδοσιακά έχουν ισχυρούς δεσμούς, συνήθως ισχυρότερους από την υπόλοιπη Ευρώπη. Γι’ αυτό και έχουν συχνά ενοχές για το μέλος που έχει διατροφικό πρόβλημα.

Η έλλειψη ουσιαστικής πληροφόρησης γύρω από το πρόβλημα οδηγείς σχεδόν πάντα την οικογένεια στον εγκλωβισμό της στο πρόβλημα της νευρικής ανορεξίας, βουλιμίας ή παχυσαρκίας του πάσχοντος μέλους. Η απόγνωση, ο πανικός, οι ενοχές, η υπερπροστασία, η αδιαφορία και ο θυμός, δυστυχώς δεν βοηθούν και δεν κινητοποιούν το άτομο ώστε να αλλάξει τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές του.

Οι τεχνικές εκπαίδευσης της οικογένειας είναι ένα από τα βασικά εργαλεία για την ανάρρωση των διατροφικών διαταραχών και της παχυσαρκίας. Η οικογένεια είναι ο μοναδικός δυνατός σύμμαχος των ειδικών. Όσο πιο πολύ η οικογένεια ισχυροποιείται απέναντι στο πρόβλημα, τόσο αυτό υποχωρεί.

Στην πιλοτική έρευνα που έγινε, φαίνεται πως συγγενείς με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο κάνουν τα στραβά μάτια σε συμπεριφορές όπως η ακαταστασία στο μπάνιο, τη κουζίνα, η απώλεια χρημάτων ή τροφών μέσα από το σπίτι σε σχέση με εκείνους με υψηλότερο επίπεδο. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα φοβούμενοι ότι δεν θα μπορέσουν να διαχειριστούν τις αντιδράσεις της πάσχουσας.

Ακόμη παρατηρήθηκε με ενδιαφέρον ότι συγγενείς παχύσαρκων ατόμων που πάσχουν από αδηφαγική διαταραχή, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της οποίας είναι η νυχτερινή υπερφαγία, επιτρέπουν στις πάσχουσες να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στο τελετουργικό του γεύματος όπως: τα πιάτα που θα επιλεχθούν, τι ώρα θα φάνε, πως θα αποθηκευτεί η τροφή πως θα καθαριστεί η κουζίνα κ.λπ.

Σύμφωνα με την μέθοδο Maudsley η οποία περιγράφεται στο βιβλίο που συνέγραψαν οι Δρ Τρέζον και οι συνεργάτες της Κρέιν Σμιθ και ‘Αννα Κρέιν, ιδιαίτερη προσέγγιση χρειάζεται για τα άτομα που δεν θέλουν να αλλάξουν, με την τεχνική που στην γλώσσα της ψυχολογίας ονομάζεται «κινητοποιητικός διάλογος» και που αποτελεί σημαντικό μέρος της θεραπείας των διατροφικών διαταραχών.

[Source: Pathfinder News]