[popeye]Ξεφυλλίζοντας συχνά τα ημερολόγια φαγητού που μου φέρνουν οι θεραπευόμενες μου, σταματάω πάντα στην ίδια λέξη που επαναλαμβάνεται σχεδόν σε κάθε σελίδα, σε κάθε θεραπευόμενη. Μοναξιά. Ο μεγαλύτερος δαίμονας των διατροφικών διαταραχών. Στην αρχή φαίνεται αυτονόητο. Απομονώνεσαι γιατί δεν θέλει να μπαίνεις σε πειρασμό ούτε με το φαγητό ούτε με το ποτό. Στη πρώτη περίπτωση γιατί δεν θα κρατηθείς και θα ξεκινήσεις ένα υπερφαγικό επεισόδιο και στην δεύτερη περίπτωση γιατί το ποτό έχει πολλές θερμίδες. Αναγκάζεσαι να λες όχι στην πλειοψηφία των προσκλήσεων μέχρι που κάποια στιγμή αυτές σταματάνανε. Και τότε εμφανίζεται ένα τεράστιο, απέραντο κενό που γεμίζει μπροστά από την τηλεόραση με άδεια κουτιά πίτσας και ίσως και εμετό.

Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες και τις δυσβάσταχτες συνέπειες της διατροφικής διαταραχής. Ο φαύλος κύκλος της μοναξιάς και της απομόνωσης. Δεν θέλω να βγω για να μην φάω –>μένω μόνη μου στο σπίτι –>ανία, μοναξιά –>υπερφαγία. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παγίδα γιατί στην πραγματικότητα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου θέλει να είναι ελεύθερο, θέλει να είναι με κόσμο. Όταν σε ρωτάω μου απαντάς ότι «εγώ ήμουν πάντα κοινωνική». Σταδιακά σταματάς την δουλειά γιατί δεν μπορείς να παλέψεις το άγχος και την πίεση και το πρόβλημα ταυτόχρονα. Θέλεις να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται και να πας στο σπίτι και να ξεσπάσεις σε ό,τι βρεις μπροστά σου. Δεύτερη απομόνωση. Και έρχεται η στιγμή που παίρνεις την απόφαση να αναζητήσεις θεραπεία. Και αρχίζεις σταδιακά να μειώνεις τα υπερφαγικά, τους εμετούς κλπ. Την μοναξιά τι την κάνεις; Αυτό τον δαίμονα που σε τρώει και μόλις πας λίγο να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου νιώθεις την παρόρμηση να γυρίσεις πίσω και να κρυφτείς. Χρόνια βλέπεις η συνήθεια. Πώς να αντιμετωπίσεις την διαταραχή όταν ξαφνικά δεν έχεις κοινωνικό δίκτυο να σε υποστηρίζει ή όταν κάθεσαι όλη μέρα σπίτι μόνη σου. Πως να το παλέψεις.

Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία. Τα συμπτώματα θα μειωθούν σταδιακά όμως εσύ πρέπει να ενταχθείς στην πραγματική ζωή που τόσο σου έχει λείψει. Μη τρομάζεις να βγεις, μην διστάζεις να ξεμυτίσεις. Σίγουρα είναι δύσκολο. Σκέψου το σαν μια συνήθεια που την έχεις ξεμάθει και πρέπει να την μάθεις από την αρχή. Σαν ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή που κόλλησε και πρέπει να του κάνεις restart. Σε ενθαρρύνω να γραφτείς στο χόμπυ που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις. Να βρεις μια φίλη και να ξεκινήσεις την πρώτη προσωπική επαφή χωρίς την δ.δ. Μην φοβάσαι αν θα χάσεις τον έλεγχο και θα ξαναγυρίσεις στα ίδια. Αυτό δεν θα γίνει γιατί εσύ είσαι πια διαφορετική. Τόλμησε. Για αρχή πήγαινε μέχρι εκεί που αισθάνεσαι εσύ άνετα. Όρισε εσύ τη δική σου comfort zone όπως παλαιότερα είχες τα δικά σου comfort foods. Σου υπόσχομαι ότι την πρώτη ημέρα που θα βγεις έξω χωρίς το άγχος να γυρίσεις πίσω θα είναι μια αξέχαστη, ελεύθερη ημέρα. Καλή σου αρχή!

Αγγελική Ζορμπαλά

Ψυχολόγος, Συνεργάτης του Ε.Κ.Δ.Δ

 

Σχολιάστε

Your email address will not be published. Required fields are marked *