Η είδηση ότι η δημοσιογράφος Νανά Καραγιάννη, που τα τελευταία δέκα χρόνια δίνει μάχη να ξεπεράσει τη νευρική ανορεξία, νοσηλεύεται από την περασμένη Παρασκευή στην εντατική μονάδα του Νοσοκομείου Αγία Oλγα διασωληνωμένη -και όχι πλέον σε καταστολή- μας ξύπνησε από τον λήθαργό μας ως κοινωνία. Λειτούργησε σαν «ξυπνητήρι» των συνειδήσεών μας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ζωή της γνωστής παρουσιάστριας κρέμεται από μια κλωστή. Eνας οργανισμός ταλαιπωρημένος, που σταδιακά οι γιατροί θα κάνουν προσπάθεια τις επόμενες μέρες να την αποσωληνώσουν για να δουν πώς αντιδρά ο οργανισμός της αλλά, όπως δήλωσε στο «Eθνος της Κυριακής» ο διοικητής του νοσοκομείου Αγία Oλγα, Μιχάλης Κούρτης, πλέον υπάρχει ελπίδα!

Πολλά χρόνια τώρα μπαινοβγαίνει σε νοσοκομεία, ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή αλλά πάντοτε ο εφιάλτης της ανορεξίας επιστρέφει για τη Νανά. Είναι εκεί «παρών» και δίχως απαντήσεις στα πολλά «γιατί» των δικών της ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα της από την πρώτη στιγμή. Μια ζωή στα όρια. Η ίδια η ασθένεια είναι οριακή.

Oλα αυτά τα χρόνια, η ανάγκη της Νανάς να δείξει στους φίλους ότι είναι καλά, ήταν μεγαλύτερη από την ανάγκη της να γίνει πραγματικά καλά.

Oσο ανέβαζε τα τρομακτικά πορτρέτα της στη σελίδα της στο Facebook τόσο οι φίλοι της έγραφαν σχόλια για το πόσο όμορφη είναι. Μέσα της όμως έλιωνε. Η εμφανώς αποστεωμένη εικόνα της γίνεται πιο αισθητή τον τελευταίο καιρό, αλλά η ίδια δεν βλέπει τίποτα εκτός από αυτό που θέλει να δει. Αυτή όμως είναι η μορφή της ψυχικής διαταραχής. Αρχίζουν οι ψίθυροι πως κάτι δεν πάει καλά και λίγες μέρες μετά πέφτει σε κώμα. Η Νανά δεν μπορούσε αντικειμενικά να σιτίσει τον εαυτό της και δεν είναι θέμα θέλησης ή κινήτρου, όπως αρκετοί της καταλογίζουν. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η νόσος εμφανίστηκε στη ζωή της όταν φαινομενικά τα πράγματα στη δουλειά της πήγαιναν καλά, όπως και η κοινωνική της ζωή ήταν πιο ενεργή από ποτέ. Ωστόσο, όπως έχει αποκαλύψει και η ίδια για τις αιτίες που την οδήγησαν σ’ αυτό σημείο, η ιστορία της δεν διαφέρει από των άλλων γυναικών που υποφέρουν από την ασθένεια. Δύσκολα παιδικά χρόνια, η ανάγκη για αγάπη και θαυμασμό αλλά όχι γιατί πίστευε πως είναι καλλονή που έπρεπε να προσέχει τις αναλογίες της. Εχει παραδεχτεί πολλές φορές ότι αποζητούσε την προσοχή των άλλων, αλλά το έκανε με λανθασμένους τρόπους. «Οι λόγοι ήταν ψυχολογικοί και αφορούσαν προβλήματα που ”κουβαλούσα” από την παιδική μου ηλικία και ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν», είχε δηλώσει η γνωστή παρουσιάστρια. «Στα παιδικά μου χρόνια δεν ένιωσα ποτέ αποδοχή ούτε ιδιαίτερη αγάπη».

Oταν τη ρώτησαν πόσο άλλαξε η ζωή της απ’ αυτήν την περιπέτεια, η ίδια απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι δεν μιλάμε για αλλαγή αλλά για καταστροφή… Η Νανά έβγαινε να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά της, γιατί πίστευε ότι μ’ αυτό τον τρόπο μπορούσε να αφαιρέσει το βάρος του στίγματος της νόσου και να αφυπνίσει και άλλους ανθρώπους. Χιλιάδες ζωές έχουν χαθεί… Υπάρχουν όμως και οι φωτεινές εξαιρέσεις, άνθρωποι που κατάφεραν να αποθεραπευτούν και σήμερα μοιράζονται μαζί μας τη δική τους εμπειρία, ελπίζοντας ότι η γνώση και τα βιώματά τους θα βοηθήσουν κάποιους άλλους.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κατερίνας Σάπαρη, η οποία βρέθηκε αντιμέτωπη με τη νευρική ανορεξία στην ηλικία των 16 ετών, χωρίς καν να το καταλάβει. Hταν μια αφορμή για να τραβήξει την προσοχή των άλλων, ίσως για να αισθανθεί ότι την αγαπούν, όμως αποδείχτηκε ένα τεράστιο μάθημα ζωής.

Η 25χρονη Κατερίνα είναι απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, 12 φορές πανελληνιονίκης στην κολύμβηση, ενώ η πιο πρόσφατη μεγάλη της αγάπη είναι το Τρίαθλο και το Aquathlon, όπου μετά το βάθρο του Πανελληνίου Πρωταθλήματος κατέκτησε και την 5η θέση στην Ευρώπη! Οι γονείς της, όπως εξηγεί, ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν τη δυσκολία που αντιμετώπιζε και την παρότρυναν να ζητήσει βοήθεια. Για την ακρίβεια, της το επέβαλαν! Τακτική όμως που λειτούργησε τελικά αποτρεπτικά στη θεραπεία κι αυτό γιατί η ίδια αρνιόταν ουσιαστικά την οποιαδήποτε βοήθεια. Τελικά, με την παρότρυνση μιας φίλης βρέθηκε στο Κέντρο Ημέρας «ΑΝΑΣΑ», όπου με τη βοήθεια και την υποστήριξη των ιατρών κατάφερε τελικά να βγει νικήτρια από τη δοκιμασία αυτη.

«Το γεγονός πως κατάφερνα να αντιστέκομαι σε πειρασμούς που οι περισσότεροι θα ενέδιδαν, ήταν πηγή δύναμης και εξουσίας για μένα, ενώ η ζυγαριά έγινε η καλύτερή μου φίλη, ειδικά τις ημέρες που έδειχνε ότι αδυνάτιζα», αναφέρει η Κατερίνα. Το «ταξίδι» της προς την ίαση ήταν δύσκολο, επίπονο, με αρκετά πισωγυρίσματα και συγχρόνως μαγικό. «Είναι πολλές οι φορές που θα κλάψεις, θα θυμώσεις, θα αισθανθείς πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Θα θελήσεις να παραιτηθείς. Πώς όμως να παραιτηθείς από έναν αγώνα στον οποίο διακυβεύεται η ίδια σου η ζωή;», αναρωτιέται και η ίδια.Με τη νευρική ανορεξία, όπως παραδέχεται, «είναι σαν να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη δική σου πραγματικότητα στην οποία εσύ δεν βλέπεις την εικόνα του σώματός σου και αισθάνεσαι δυνατός και έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο. Το σημαντικό όμως είναι πως υπάρχει πράγματι ”φωτεινή πλευρά” και αν πιστέψεις στις δυνάμεις σου μπορείς να τα καταφέρεις και να επιστρέψεις σε έναν υγιή τρόπο ζωής». Τα στατιστικά στοιχεία της μη κερδοσκοπικής εταιρείας «ΑΝΑΣΑ» και του Κέντρου Ημέρας της για την πρόληψη και τη θεραπεία των ανθρώπων που πάσχουν από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, καθώς και του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών αρκούν για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος. Oπως μας ενημερώνει η Μαρία Ροδίτη, διοικητική διευθύντρια στην «ΑΝΑΣΑ», 2.412 άτομα έχουν ζητήσει τη βοήθειά τους από το 2008 έως σήμερα, ενώ δέχονται περίπου 90 κλήσεις τον μήνα!

Σχεδόν τον ίδιο αριθμό ασθενών, για την ακρίβεια 2.103 ασθενείς και τις οικογένειές τους, έχει δεχθεί και το Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών στα δέκα χρόνια λειτουργίας του. «Oποιος δεν έχει δει τον ασθενή του να τρώει και να δίνει τη μάχη του με τη φωνή της ανορεξίας, εκείνη τη στιγμή, πραγματικά δεν μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της νόσου. Πολλές φόρες παραλληλίζω την ανορεξία με τον καρκίνο, γιατί η ανορεξία είναι ο καρκίνος του μυαλού και της ψυχής», υπογραμμίζει η Μαρία Τσιάκα, διευθύντρια του Κέντρου. Η ανορεξία είναι μια κατάσταση σχεδόν αδιανόητη για όποιον δεν την έχει γνωρίσει. Η μαρτυρία της 36χρονης Βίκυς, μηχανικού με διδακτορικό στο επάγγελμα και μητέρας δυο παιδιών που ταξίδεψε στον κόσμο της ανορεξίας όταν ήταν μόλις 12 ετών, είναι συγκλονιστική.

«Φοβήθηκα για την κόρη μου»
«Eνα άτομο που πάσχει από νευρική ανορεξία, ζει πάντα με την ελπίδα ότι όταν τα καταφέρει να αδυνατίσει και να αποκτήσει το σώμα-πρότυπο (όπως αυτός το ορίζει), όλα θα φτιάξουν», λέει η Βίκυ.

«Παρ’ όλα αυτά όσο και να αδυνατίζει, ακόμα και σε πολύ λίγα κιλά, η εικόνα που έχει για το σώμα του είναι διαστρεβλωμένη και μπλέκει σε μία αέναη προσπάθεια απώλειας βάρους». Παρά το γεγονός ότι η Βίκυ είχε θεραπευτεί με τη βοήθεια της κυρίας Τσιάκα -τουλάχιστον από το διατροφικό πρόβλημα-, όταν έγινε μητέρα «ξύπνησε» πάλι η ανορεξία σε άλλη όμως μορφή. «Είχα μια προδιάθεση για διαβήτη, με αποτέλεσμα στο τέλος της εγκυμοσύνης να πιστεύω ότι η τροφή θα έκανε κακό στο μωρό μου και έτρωγα λίγο. Μετά τη γέννα ακολούθησε επιλόχεια κατάθλιψη, την οποία αντιμετώπισα με ψυχοθεραπεία. Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν -επειδή το πρώτο μου παιδί είναι κορίτσι- να μην περάσει και η κόρη μου τον εφιάλτη της ανορεξίας. Τα παιδιά μου και ο σύζυγός μου με βοηθάνε και με πεισμώνουν να συνεχίσω τον αγώνα μου, που ευτυχώς πλέον φαίνεται να αποδίδει πραγματικούς καρπούς».

Η «περιπέτεια» της 24χρονης Χριστίνας, γιατρού στο επάγγελμα, ξεκίνησε περίπου εννιά χρόνια πριν, όταν ήταν 15 ετών στην προσπάθειά της να χάσει κάποια κιλά. Hθελε να τελειοποιήσει την εικόνα της, όπως εξηγεί, αφού δεν ήταν αρκετή η άριστη επίδοση στο σχολείο. Βοήθεια ζήτησε τρία χρόνια αργότερα, όταν πλέον ήταν πρωτοετής φοιτήτρια Ιατρικής. «Η ανορεξία συνοδεύεται από την απόλυτη μοναξιά. Ηταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να είναι δίπλα σου. Ζεις μόνο για να υπακούς τις εντολές της. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σώμα», αναφέρει η ίδια.

Η σχέση της με το φαγητό πλέον έχει αποκατασταθεί. Τρώει κανονικά, όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος, χωρίς όλο αυτό να συνοδεύεται από έναν καταρράκτη βασανιστικών ερωτήσεων και σκέψεων.

«Η αλήθεια είναι ότι έστω και ελάχιστα η φωνή της ανορεξίας πάντα θα υπάρχει. Κερδίζει έδαφος, κυρίως, σε περιόδους που είσαι συναισθηματικά ευάλωτος για οποιονδήποτε λόγο. Αντλώ δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα απολαμβάνοντας όλα όσα μου στερούσε η ασθένεια που φυσικά δεν είναι μόνο το φαγητό! Είναι υπέροχο το αίσθημα ότι πλέον εσύ την ελέγχεις κι όχι εκείνη εσένα».

 

«Πολλές φόρες παραλληλίζω την ανορεξία με τον καρκίνο. Η ανορεξία είναι ο καρκίνος του μυαλού και της ψυχής», τονίζει η Μαρία Τσιάκα, διευθύντρια του Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών.

«Πολλές φόρες παραλληλίζω την ανορεξία με τον καρκίνο. Η ανορεξία είναι ο καρκίνος του μυαλού και της ψυχής», τονίζει η Μαρία Τσιάκα, διευθύντρια του Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών.

 

 

Μαρίνα Ζιώζιου
marina@pegasus.gr

Αναδημοσίευση απο Ethnos.gr

 

Σχολιάστε

Your email address will not be published. Required fields are marked *